تا بلبـلِ عاشـق...، گـذرش بَـر چمن افتاد

از چشــمِ عروسـانِ چمـن هـم زَغَن افتاد

زاغِ ســیه زشـت، کـه دیـد آن همه غوغا

در خـویش فــرو  رفتــه و فکــرِ کفـن افتاد

استادِ ادب بود که دوش این سخنم گفت

زان گفته،چه شوقی به دل و جانِ من افتاد

«آنقـــدر بـه پای دلِ سنگِ تـو... نشستم

تا دختــرِ افکــارِ تو در سـوء ظـن افتاد[1]»

تا چشــمِ نظـربازِ تو صــد مسـأله حل کرد

صد لُقمــه ی تدبیـر، زِ دست و دَهَن افتاد

تا شعـرِِ نویی خـواند، غــزالِ غـزلِ عشـق

شـــــوری به دلِ مــردمِ  شــعرِ کُهن افتاد

در دفـتـــــرِ آن پــرده نشـــینانِ ســیه کـار

دیـدم زِ قلــــم...، واژه ی خـود بافتَـن افتاد

در مجـلـسِِ فرخنـــده مقــامـانِ گـل انـدام

طارق...، ز تو معشـوق، به رفـعِ فِتَـن افتاد

19 آذر 1392 طارق خراسانی

[1] - بیت از جناب رضا محمد صالحی، شاعر گرانقدر معاصر